Theaterkrant.nl, 28 december 2012
Door Robbert van Heuven
Probeer maar eens jezelf te zijn
Laura van Dolron mag dan wel een nette smoking en keurig glimmende schoenen aan hebben, zin heeft ze er vanavond niet in. Sterker nog, ze heeft een pesthumeur. Het idee was dat ze vanavond een oudejaarsconference zou doen en iets met de oudejaarsconference van Wim Kan uit 1976, haar geboortejaar. Maar ze heeft geen zin om aan de verwachtingen van haar publiek te voldoen. Dat publiek dat graag wil worden geraakt door een grappig, open meisje dat problemen neerlegt die iedereen herkent. Ze praat ook door een microfoon, omdat van haar gewone spreekstem iedereen veel te zen wordt.
Maar Laura van Dolron zou Laura van Dolron natuurlijk niet zijn, als ze achter die chagrijnige façade niet bezig zou zijn een fijnmazig web van betekenislaagjes te spinnen. Een web met als middelpunt het treurige gat dat in je hart ontstaat als je jezelf niet kunt zijn. Of durft te zijn.
Maar probeer als performer maar eens jezelf te zijn. Kijk naar Wim Kan die bang was voor zijn publiek en het daarom haatte, maar werd gekoesterd om het beeld van die grappige, vriendelijke man. Een man die allesbehalve zichzelf was op het toneel en daar diep ongelukkig van werd, omdat met elke opkomst de leugen groter werd. Of kijk naar Laura, die zachte voorstellingen maakte als ‘fuck you’ tegen het harde, cynische theater en nu aan dat imago vastzit. Maar die ook het harde, cynische begin van haar voorstelling niet weet vol te houden, omdat ze uiteindelijk toch graag wil dat haar publiek haar begrijpt. Of beter nog: dat ze door het publiek erkend, herkend en geliefd wordt. Of misschien is het wel andersom en onderdrukt ze haar cynische zelf juist, omdat zacht en open zijn uiteindelijk voor iedereen leuker is. Wil de echte Laura nu opstaan?
Van Dolron trekt de moeizame verhouding tussen publiek en performer, tussen acteur en rol, slim door naar het echte leven, waarin het minstens zo moeilijk is om jezelf te zijn. Omdat niet iedereen erop zit te wachten dat je constant maar eerlijk bent. Hoewel oprechte eerlijkheid een hoop treurige huwelijken en binnengehouden ellende zou kunnen schelen.
Ik mag het eigenlijk niet zeggen van Van Dolron, maar als ik eerlijk ben zit haar voorstelling niet alleen mooi in elkaar, hij weet op momenten ook te raken. Zeker als ze kwetsbaar haar persoonlijke merkwaardigheden voor de voeten van haar publiek legt in de hoop (h)erkenning te vinden.
De fan van Wim Kan, de liefhebber van de gulle lach of degene die betekenisvol het afgelopen jaar wil beschouwen, komt bij Van Dolrons Oudejaarsconference bedrogen uit (‘Waarom zou ik het afgelopen jaar bespreken, je was er toch zelf bij?’). De liefhebber van Van Dolrons slim geconstrueerde stand-up philosophy-voorstellingen komt daarentegen weer volop aan zijn trekken.