Publicatie over De Nieuwe Laura
01/03/2021
‘Laura van Dolron noemt zichzelf schrijver, theatermaker, regisseur, performer en action writer, en ze heeft ook in al die disciplines ervaring. Maar ze is in de eerste plaats een meester-verstelster, iemand die je meesleept in een verhaal dat aan de kern van het menselijke zijn raakt, en getuigt van lijden en vergeving, ook voor zichzelf.’
Meer over "De Nieuwe Laura"
‘Op zoek naar een beetje eigenliefde, een beetje zelfvervulling. Op zoek naar vergeving, naar mildheid.’
Lees verderDeze enge journalist is altijd benieuwd naar vers werk van de eigenzinnige, bloedeerlijke Laura van Dolron die in haar theaterwerk haar leven tegen het licht van enkele spots houdt en er vermakelijke en rakende inzichten in herkent waar elk mens wat mee kan.’
‘Het theater dat van Dolron brengt, is een genre op zich. Speciaal ontworpen decors, kostuums, meesterlijke belichting of een imposant fictief verhaal: je hoeft er niet naar te zoeken. Zij gebruikt haar leven als springplank om het over het leven te hebben.’
‘Ze staat op de planken in de kleren die ze die dag wil dragen, met de thee die ze op dat moment wil drinken en legt, kwetsbaar eerlijk, via haar eigen leven , haar vinger op de wonde van de buitenwereld waar vrouwen het slachtoffer zijn van besparende mannen, waar mensen hun pijn trachten te negeren in de plaats van er even rustig bij stil te staan, waar angst te fel en vriendelijkheid te weinig regeert. ‘
Lees hier de recensie op KnackFocus.be
Of lees de recensie hier als PDF op onze website
Ze geeft persoonlijke aandacht, aan ons, de toeschouwers en aan de uitzonderlijke mensen waar Van Dolron emotioneel over praat. Zoals de man die een drugsverslaving had en die ze betrok bij een eerdere voorstelling, bijvoorbeeld. Die ‘echte’ mensen, die heeft het theater nodig, zegt zij.
Laura van Dolron speelde haar nieuwe voorstelling alvast voor één recensent per dag
Theatermaker Laura van Dolron beleefde afgelopen week de première van haar stuk ‘De Nieuwe Laura’. Ze mocht voor slechts twee mensen per keer spelen, en legt vanavond uit waarom ze dat dan toch wilde.
Luister hier het fragment waar Coen Verbraak Laura interviewt
Lees verderTheaterkrant over ‘De Nieuwe Laura’: “De kleine bezetting past Van Dolron als geen ander. Ook nu is ze meester in het spelen met de regels van het spel, besteedt ze veel aandacht aan de gevoeligheid van het moment en laat ze de spanning over de paradoxale natuur van haar optreden openlijk toe.”
Trouw over ‘De Nieuwe Laura’….Thema van de performance is de verhouding tussen theater en de wereld erbuiten. Via ogenschijnlijk lukrake anekdotes over optredens in tbs-klinieken, kritiek van collega’s of gedachten over een begrip als less is more. De manier waarop deze Laura het verschil tussen ‘Laura-werk en Laura-privé’ bepeinst, maakt je des te meer bewust van elkaar, elkaars relatie en professie. Het in onafgemaakte zinnetjes praten, het langs de neus weg van de ene naar de volgende associatie verspringen, wekt de indruk dat ze improviseert. Toch is de tekst volledig uitgeschreven. Dat is het knappe van haar presentatie.
Achteloos tot doordenkertjes over eigen werk en privé
De Nieuwe Laura is tevens een terugblik. Vaak gebracht als een haarzelf verrassend inzicht in eerdere ervaringen. Zo verleidt Van Dolron jouw brein haast achteloos tot doordenkertjes over eigen werk en privé. En zo wordt het alleen-zijn zomaar een samenzijn. Die gewaarwording zal de toekomstige toeschouwer op de theatertour, zodra dat weer mag, missen. Het fysieke samen zal dat vergoeden.”
Lees verderDe Volkskrant over ‘De Nieuwe Laura’:
‘Wat een verademing, om na ruim twee maanden afwezigheid weer in het donker van een theaterzaal te zitten. Om een echt levend mens te zien spelen. Om haar schoenen te horen piepen op de grond. Om soms naar haar afgezakte sokjes te kijken en niet naar datgene wat een cameraman toevallig interessant vindt.
…….
Van Dolrons verhaal is dan ook geen stellig betoog. Het is een zoektocht, met de nodige omwegen en doodlopende weggetjes, naar de waarde van theater. Die zit hem volgens haar in eerlijkheid.
…….
Van Dolrons zoektocht naar de essentie van theater is misschien niet heel opzienbarend, maar door de vele, mooie anekdotes die ze vertelt, wel hartverwarmend. En dat is precies wat twee man publiek nu nodig hebben. Of straks, zodra het kan, dertig man, of hoeveel mensen er dan ook per avond naar een theater mogen afreizen om even door Laura van Dolron te worden aangekeken.
Ik prijs me gelukkig met de anderhalvemetermaatregel, anders was het denkbaar dat ik Van Dolron in de armen zou vliegen – en ik ken haar niet eens persoonlijk. En er is nog iets, ik moet vaak huilen van haar shows. Dat moet nu niet gebeuren, dat is gênant als je een one-woman bent.
Lees hier de column van Joyce Roodnat in NRC
Lees verder
