Publicatie over De Nieuwe Laura
KnackFocus: ‘De wereld zachter maken, is haar missie’
28/02/2021
Eigenzinnige, bloedeerlijke Laura van Dolron
Meer over "De Nieuwe Laura"
-
e-tcetera.be – Plaats ruimen voor het ‘en’
‘Op zoek naar een beetje eigenliefde, een beetje zelfvervulling. Op zoek naar vergeving, naar mildheid.’
Lees verder -
Recensie: De Standaard – ‘Voor iedereen die pijn lijdt’
‘Laura van Dolron toch de vrouw is die meer dan eender welke comedian of cabaretier met beide voeten in de complexe werkelijkheid staat. Daar is volgens haar alles even belangrijk, van de kleinste gebaren en fijnste gevoelens.’
Lees hier de recensie in De Standaard
Lees verder -
Het Parool – Nieuwe Laura biedt intieme pauzeplek
Lees verderZe geeft persoonlijke aandacht, aan ons, de toeschouwers en aan de uitzonderlijke mensen waar Van Dolron emotioneel over praat. Zoals de man die een drugsverslaving had en die ze betrok bij een eerdere voorstelling, bijvoorbeeld. Die ‘echte’ mensen, die heeft het theater nodig, zegt zij.
-
Met het Oog op Morgen
Laura van Dolron speelde haar nieuwe voorstelling alvast voor één recensent per dag
Theatermaker Laura van Dolron beleefde afgelopen week de première van haar stuk ‘De Nieuwe Laura’. Ze mocht voor slechts twee mensen per keer spelen, en legt vanavond uit waarom ze dat dan toch wilde.
Luister hier het fragment waar Coen Verbraak Laura interviewt
Lees verder -
‘Ongemeen scherp geformuleerde en genereuze observaties.’
Lees verderTheaterkrant over ‘De Nieuwe Laura’: “De kleine bezetting past Van Dolron als geen ander. Ook nu is ze meester in het spelen met de regels van het spel, besteedt ze veel aandacht aan de gevoeligheid van het moment en laat ze de spanning over de paradoxale natuur van haar optreden openlijk toe.”
-
Trouw- Laura van Dolron staat voor een éénkoppig publiek ★★★★
Trouw over ‘De Nieuwe Laura’….Thema van de performance is de verhouding tussen theater en de wereld erbuiten. Via ogenschijnlijk lukrake anekdotes over optredens in tbs-klinieken, kritiek van collega’s of gedachten over een begrip als less is more. De manier waarop deze Laura het verschil tussen ‘Laura-werk en Laura-privé’ bepeinst, maakt je des te meer bewust van elkaar, elkaars relatie en professie. Het in onafgemaakte zinnetjes praten, het langs de neus weg van de ene naar de volgende associatie verspringen, wekt de indruk dat ze improviseert. Toch is de tekst volledig uitgeschreven. Dat is het knappe van haar presentatie.
Achteloos tot doordenkertjes over eigen werk en privé
De Nieuwe Laura is tevens een terugblik. Vaak gebracht als een haarzelf verrassend inzicht in eerdere ervaringen. Zo verleidt Van Dolron jouw brein haast achteloos tot doordenkertjes over eigen werk en privé. En zo wordt het alleen-zijn zomaar een samenzijn. Die gewaarwording zal de toekomstige toeschouwer op de theatertour, zodra dat weer mag, missen. Het fysieke samen zal dat vergoeden.”
Lees verder -
Een zoektocht, met de nodige omwegen en doodlopende weggetjes, naar de waarde van theater. Die zit hem volgens haar in eerlijkheid
Lees verderDe Volkskrant over ‘De Nieuwe Laura’:
‘Wat een verademing, om na ruim twee maanden afwezigheid weer in het donker van een theaterzaal te zitten. Om een echt levend mens te zien spelen. Om haar schoenen te horen piepen op de grond. Om soms naar haar afgezakte sokjes te kijken en niet naar datgene wat een cameraman toevallig interessant vindt.
…….
Van Dolrons verhaal is dan ook geen stellig betoog. Het is een zoektocht, met de nodige omwegen en doodlopende weggetjes, naar de waarde van theater. Die zit hem volgens haar in eerlijkheid.
…….
Van Dolrons zoektocht naar de essentie van theater is misschien niet heel opzienbarend, maar door de vele, mooie anekdotes die ze vertelt, wel hartverwarmend. En dat is precies wat twee man publiek nu nodig hebben. Of straks, zodra het kan, dertig man, of hoeveel mensen er dan ook per avond naar een theater mogen afreizen om even door Laura van Dolron te worden aangekeken.
-
Hou je in, wees professioneel
Ik prijs me gelukkig met de anderhalvemetermaatregel, anders was het denkbaar dat ik Van Dolron in de armen zou vliegen – en ik ken haar niet eens persoonlijk. En er is nog iets, ik moet vaak huilen van haar shows. Dat moet nu niet gebeuren, dat is gênant als je een one-woman bent.
Lees hier de column van Joyce Roodnat in NRC
Lees verder
