De Pers, 2 november 2011
Door: Dirk Koppes
Lieve Laura houdt van jou
Na een satire over Sartre begint cabaretier Laura van Dolron aan een veel groter waagstuk: positief zijn en goed doen in het theater. Geen hagepreek maar rust in ’n hectische wereld. Zwartkijkers opgelet: dit zou zo maar eens een positief stuk kunnen worden. Over de menselijke ellende, hoe je die overleeft en welke rol het theater daarbij kan spelen.
Eerst de ellende: de prijzen winnende edoch straatarme theatermaker Laura van Dolron (35) is dakloos en moet een nieuw huis vinden. We spreken elkaar twee weken voor de première van Wat nodig is, een voorstelling waarin de filosofische stand-up comedian via een speudopreek de gaten vult die de kerk laat vallen.
Lukt het een beetje om positief te blijven?
‘Uit je huis gezet worden in de week van je première is niet fijn, dan voel je je helemaal verloren. Bovendien ligt mijn oom op sterven, dus alles stort een beetje in. Dit is voor mij een tijd van verlies. Ik heb mijn geliefde te huwelijk gevraagd, en die heeft nee gezegd.’
De stemming zit er dus niet echt in.
‘Het grappige is dat toen ik afgelopen zomer Wat nodig is schreef, ik in een totaal andere mood verkeerde. Ik had gemediteerd in Thailand, vakantie gevierd in Frankrijk. Ik voelde me heel bruin, slank en verlicht. Dus pende ik een tekst met enorme ambitie op papier. Ik had even het gevoel in staat te zijn mijn publiek te troosten en inzicht te bieden. Nu heb ik zelf troost nodig.’
Lastig, die rolwisseling. Helemaal omdat je op het podium zo naturel overkomt, alsof je niet acteert.
‘Van nature ben ik somber, toch moeten mijn vrienden en het publiek erg om me lachen. Met mijn teksten verschaf ik mensen plezier, ook al word ik door het leven op de grond gegooid. Nu ik mezelf niet jofel voel, zal ik meer moeten acteren dan anders om de positieve boodschap van Wat nodig is over te brengen.’
Ben jij de Deepak Chopra van Nederlands theaterland?
‘Ik durf mezelf niet met hem te vergelijken. Hij heeft spiritualiteit to back it up, ik ben een veel rafeliger mens. Zo rafelig, dat ook Chopra-haters het uithouden bij mijn show. Dit wordt toch geen dweperig stukje? Anders komt er niemand kijken.’
Eigen schuld. Je vorige stuk ging over Sartre en de moderne dertigersdilemma’s. Waarom nu zo’n spiritueel stuk?
‘Eigenlijk zou ik mijn tanden in Houellebecq zetten, maar na Sartre had ik het even gehad. Weer een stuk met verzet en strijd. De situatie in Nederland met al die saneringen en met Wilders in al negatief genoeg. Het politieke debat functioneert vanuit conflict en gespleten. Ik wil daarop een antwoord geven. Jammer als mensen het dan te soft vinden.’
‘Ik vind het spannend tegen de tijdsgeest in te gaan. Als er straks allemaal vrouwen van 55 in de zaal zitten die net gescheiden zijn en rust zoeken: het zij zo. Normaal komen op mijn voorstellingen theaterintellectuelen af die het heerlijk vinden als er met ze afgerekend wordt in een hagepreek. Ik ga ze juist omarmen.
Hoe kun je een theaterpredikant zijn zonder religie?
‘ Ik ben ook een religieus mens. In een ander tijdperk had ik bij een zuil gezeten. Ik heb de pech dat ik te laat geboren ben. Alle religies zijn laakbaar, omdat gedachteconstructies per definitie rammelen. Gebrekkige pogingen om een wereldbeeld te vangen.’
‘Theater daarentegen is per definitie mystiek. Een gezamenlijke ervaring van maker en publiek. Ik vind het fijn om de zaal een rust te geven waardoor de wereld even tot stilstand komt. Even bij elkaar zonder dat er iets bereikt hoeft te worden. En zo bereiken we iets.
’Kunnen we ook iets voor jou bereiken, een nieuw huis?
‘Jaaah. Ik stel niet zulke hoge eisen. Ik kook nauwelijks, ben blij met een bezemkast. Heel gezellig en romantisch om in een klein kamertje alleen te zijn. De gouden tip krijgt een jaar lang gratis vrijkaarten.’
Wat nodig is, www.nationaletoneel.nl t/m 31/01
Huizentips voor Laura via dirk.koppes@depers.nl