De Volkskrant, 7 november 2011

Door: Hein Janssen

Wat nodig is

Frascati Amsterdam

Wat nodig is van Laura van Dolron door het Nationale Toneel. 5 november. Tournee

Intieme en introspectieve bespiegeling maken deze voorstelling meer tot een sessie dan tot theater.

Boven de recensie staan dit keer voor de verandering geen sterren. Omdat Wat nodig is, de nieuwe voorstelling van Laura van Dolron, daar expliciteert toe uitnodigt. Even geen meningen, geen opinies, even niet hoeven denken en beargumenteren, even niet het altijd beter weten. Laura van Dolron roept haar publiek op voor deze ene keer op de pauzeknop te drukken.

Samen met tekstschrijver/acteur Oscar van Woensel en de Vlaamse Acteur Steve Aernouts laat Van Dolron zich in Wat nodig is van haar meest timide kant zien. Sartre zegt sorry, haar vorige voorstelling, was een briljante en energieke mengeling van persoonlijke bekentenissen en beschouwingen. Nu is ze tot de conclusie gekomen dat het nodig is pas op de plaats te maken, de stilte van het eenzame huis te verkiezen boven de chaos van het moderne leven.

Ze schreef de tekst, bedacht het concept en regisseerde Wat nodig is, waarin ze ook zelf meespeelt. Met naast haar de twee acteurs, die ieder op hun eigen wijze de filosofie van het even niets doen, gas terugnemen en rust vinden, omarmen. Aernouts is als altijd de charmante Vlaming die met zijn glimlach en zoete tongval het publiek om zijn vingers windt. Van Woensel is de meest authentieke het lijkt alsof hij ter plekke aarzelend zijn gedachten probeert te woorden. In openhartige, persoonlijke interviews heeft Van Woensel de afgelopen weken verteld over zijn drugsverslaving en de lange weg terug naar herstel, Als veertiger is hij nu pas echt beginnen aan het leven, bekent hij in de voorstelling, en je gelooft hem. ‘Vrijheid is discipline’, zegt hij, en die vrijheid vindt hij in de afwas doen, het opruimen. Prachtig is zijn verhandeling over het hoofd dat allerlei denk-impulsen aan het lichaam stuurt, terwijl het lichaam juist even in retraite wil.

Van Dolrons engagement is ook nu aanwezig, maar veel minder pregnant. We zijn net z’n allen bezig de aarde te vernietigen, en tot haar verbazing neemt de aarde geen wraak. Ze vindt rust in het feit dat haar zus een kind op de wereld heeft gezet en zegt sorry tegen alle regendruppels die ze niet voelde.

Het is helder: Dolron houdt een pleidooi voor niet denken, niet afhankelijk zijn van de aandacht van anderen, zoals laatst ook in het wellness-blad Happinez stond. De computer uit, de oordopjes weg, geen telefoon, verstand op nul, gevoel op volle toeren. De statische vorm van Wat nodig is (op een kruk zitten of aan de zijlijn staan) is weliswaar de enige die past bij deze intieme en introspectieve bespiegelingen, maar het maakt de voorstelling meer tot een sessie dan tot theater.

Terugfietsend door een zaterdagavondvolle stad, voor de gelegenheid compleet hysterisch vanwege de museumnacht, moet de pauzeknop helaas weer uit om de drukte, het rumoer en de chaos van het volle leven tegemoet te kunnen treden. Het was zinvol en louterend om vijf kwartier even in ‘een bad van stilte, een bad van rust’ te mogen verkeren. En de sterren voor Laura van Dolron staan dit keer aan de hemel.