toneel.blog.nl, november 2011
Door: Martijn Groenendijk
De logische stap voor Laura van Dolron
Vorig jaar stelde Laura van Dolron in Sartre zegt sorry een diagnose van de ziekte van de mens; vanaf vandaag kunt u in Wat nodig is het medicijn proeven. Van Dolron en haar twee mannen, Oscar van Woensel en Steve Aernouts maken er een ontspannen avond van.
Van Dolron volgt de ontstaansgeschiedenis van de Griekse tragedie. Na lange tijd solovoorstellingen gespeeld te hebben, voegde ze vorig jaar een tweede speler toe aan haar stukken. Nu is er een derde speler en dat heeft een zichtbare invloed op de theatraliteit van de voorstelling. Er is meer toneelbeeld, een klein beetje meer handeling en iets minder gepraat; of liever gezegd, iets meer stilte en rust. Het doet niks af aan de kracht van de voorstelling, hoewel voor de trouwe bezoeker van Laura’s voorstellingen Van Woensel eerst nog wel kan overkomen als een vreemde eend in de bijt. Zijn teksten komen wat gemaakter over dan die van Van Dolron en Aernouts, zeker in het begin van de voorstelling. Alsof hij nog moet wennen.
Over de inhoud van de voorstelling kan ik natuurlijk zeggen dat het aanvoelt als een warm bad, als een welkom geschenk, als een kadootje, als een blijde boodschap in een barre tijd, maar dat zijn we intussen gewend van Van Dolron. En bovendien kun je dat alleen maar beleven. Het is een echte feelgood voorstelling geworden, waarbij je de zaal gelouterd verlaat.
Voor wie Van Dolrons voorstellingen kent, komt het over als een logische stap in haar oeuvre en misschien wel een afsluiting van een thematische reeks autobiografische overpeinzingen. Het is teveel minder een roep om verandering en veel minder een protest tegen ongerechtigheid dan de voorgaande voorstellingen. Is Van Dolron klaar met het verbeteren van de wereld? Is haar woede om het onrecht in de maatschappij echt bekoeld? Of kiest ze deze afsluiting om in een andere vorm, op een andere manier straks weer ten strijde te trekken? De tijd zal het leren, maar als de kous hiermee af is, dan verliest haar oeuvre wat mij betreft wel aan betekenis.