Volkskrant, 31 maart 2012
Door Hein Janssen
(Beoordeling: 3 van de 5 rode bolletjes)

Alleen voor jullie

Schluter acteert zonder opsmuk, met af en toe een ondeugend lachje.

‘Ik hou van koffie verkeerd en moeilijke mannen.’ Dat zijn de eerste woorden die Louise in die voorstelling Alleen voor jullie zegt. Ze zit aan een cafétafeltje met ene kop koffie, een Spa’tje rood en een pakje sigaretten. Louise is bedacht door theatermaakster Laura van Dolron en wordt gespeeld door actrice Ariane Schluter, in een decor waarin alleen dat tafeltje en een piano staat.

Op die piano speelt Louise af en toe een stukje Satie, Mozart of Brahms, om even haar gedachten te ordenen. Louise is een eenzame, of liever eenzelvige, vrouw van midden veertig die daar ogenschijnlijk niet onder lijdt, maar daarover wel veel te vertellen heeft. En vanavond heeft ze eindelijk publiek.

Van Dolron speelt haar theaterteksten meestal zelf en haar verschijning op het podium is intussen vertrouwd geworden. Aarzelend, twijfelend, met een timide aanwezigheid wist zij in producties als Sartre zegt sorry, Iemand moet het doen en Wat nodig is haar zeer persoonlijke kijk op de wereld te uiten.

In Alleen voor jullie heeft ze tussen haarzelf en het publiek nu een toneelpersonage bedacht om uit te vinden hoe zij zelf over tien jaar in het leven zou kunnen staan –  een blik in de toekomst, met de kennis van nu. Maar ook om mensen die, zoals ze dat zelf zegt, ‘ Niet gehoord willen worden toch een stem te geven’.

Louise is een vrouw die alleen in een restaurant eet en zich afvraagt of dat zielig is. Een vrouw die haar matras uit de slaapkamer sleept om in haar woonkamer uit logeren te gaan, omdat ze ‘logeren’ zo’n mooi woord vindt. Een vrouw die tijdens het vrijen aan het ineenstorten van de Twin Towers denkt en het daarom maar niet meer doet. Maar ook een vrouw die de tijdgeest – waarin mensen elkaar op facebook ontvrienden, en in talkshows alleen nog maat boeken en cd’s worden verkocht – aan verwonderde observaties onderwerpt. ‘Mensen die voor vrijheid van meningsuiting zijn, zitten meestal niet op jou mening te wachten’, zegt ze. Louise is de patrones van de ‘non-communicabelen’, en houdt een pleidooi om ook eens ‘ik weet het niet’ te kunnen zeggen. Zij is de vrouw die in de stiltecoupé als enige stil is.

In Alleen voor jullie levert dat prachtig verwoorde observaties op die door Ariane Schluter onnadrukkelijk worden verwoord. Schluter acteert schuchter, zonder opsmuk en zelfs een tikkeltje lijzig, en technisch nagenoeg volmaakt, met af en toe een ondeugend glimlachje of een bedachte hapering. Maar veel meer dan Van Dolron zelf is zij de actrice die een rol speelt, waardoor het hoogstpersoonlijke hier toch te veel afstand krijgt. Aan het non-acteren van Van Dolron zelf ben ik na enige tijd kennelijk zo gehecht geraakt, dat ik haar in Alleen voor jullie een beetje mis.

In een weliswaar strak patroon waaiert de tekst nogal associatief veel kanten uit, waarbij niet echt een keuze wordt gemaakt tussen het dieper doorgronden van Louises eenzaamheid en haar verwondering over deze even mateloze als kille tijd. Louise heeft even het woord gekregen, maar weet ook dat ze weer zal worden vergeten. Daarom maakt ze aan het eind aanstalten zichzelf op te lossen in de werkelijkheid. Maar ze heeft nog veel te zeggen, en vermoedt dat we elkaar vast nog wel eens zullen tegenkomen. Dan zal Louise vermoedelijk weer Laura zijn geworden – een ontmoeting om naar uit te kijken.