Niets hoeft

Column Steven Samyn

Alweer te laat vertrokken. Het is een slechte gewoonte.

Maar u weet hoe dat gaat. Nog net iets willen afwerken. Nog steeds niet beseffen dat je een paar kilometer stadsverkeer niet in een paar minuten kan overbruggen. Geïrriteerd vaststellen dat zondagsrijders nu ook al op woensdagavond het verkeer teisteren. Jezelf afvragen waarom al die verkeerslichten net nu op rood springen. Alle vrije parkeerplaatsen in de buurt van het theater voor je neus zien ingenomen worden. Dan maar ergens half legaal gaan staan. Een plekje waar het niet echt mag, maar waar je toch ook niemand hindert. Of dat maak je jezelf wijs.

De laatste paar honderd meter iets te snel moeten wandelen om vijf minuten na de officiële start van de voorstelling toe te komen. En vervolgens vaststellen dat iedereen geduldig staat te wachten en de deuren van de zaal nog een kwartier dicht zullen blijven. En je plots, nog iets geïrriteerder, beginnen afvragen waarom je hier nu eigenlijk ook alweer bent.

Onderweg voor een rood licht snel even gecheckt waar je weken geleden kaartjes voor hebt gekocht. ‘Wat nu nodig is’, een voorstelling van Laura Van Dolron, een Nederlandse stand-upfilosofe. Stand-upfilosofie, wat gaan ze nog uitvinden? Wat nu nodig is, is lekker onderuitgezakt met drankje thuis voortkijken naar ‘House of Cards’ of een stukje van de Champions League-wedstrijd Chelsea-PSG meepikken.

En dan zie je een vrouw en een man op een bijna leeg podium. De vrouw begint gewoon wat te vertellen. ‘Wat ik vanavond wil doen, is even op pauze drukken, en niet de hele tijd zo heel hard werken. Vanavond hoeft niets. Helemaal niets. U hoeft hier niets van te vinden. U hoeft zich hier geen mening over te vormen.’ Losse gedachten die schijnbaar nergens heen gaan, worden aaneengebreid en gaan toch ergens over. ‘Wij hebben hier als subsidieslurpers wel zes weken aan gerepeteerd, hoor.’ Er wordt gerelativeerd, geglimlacht en gelachen.

Het klinkt allemaal wat naïef en dat is het ook, maar het stoort niet. Integendeel. Het is alsof je de zaal hoort denken. Vijf kwartier lang wordt een mentale pauzeknop ingedrukt.

Een uur later zit ik thuis in de zetel nog te glimlachen. Ik hoor het weerbericht. Het wordt een prachtig weekend. Eindelijk zon. Niets hoeft. En ik hoef nergens iets van te vinden.

Behalve van stand-upfilosofes, natuurlijk. Die zijn heerlijk.